Ludzi wybitnie zdolnych zwykło się różnie określać. Czy najbardziej twórczy artyści są szaleńcami czy geniuszami właśnie? Pewnie i jedno, i drugie.

Pytanie jednak, czy genialne osiągnięcia prowadzą do szaleństwa, czy może szaleństwo jest warunkiem geniuszu.

Właśnie dlatego, że ludzki mózg jest tak skomplikowany, mogą w nim powstawać nieprawidłowe połączenia. To tak jak w wysoko skomplikowanych urządzeniach: im więcej może spełniać on funkcji, tym większe jest ryzyko błędu. Stąd coraz więcej teorii naukowych, wedle których osoby z dysfunkcjami mają większe predyspozycje, by stać się geniuszami właśnie.

Jedno jest pewne -osoby uznane za geniuszy łączą w sobie pewne cechy. Jakie?

Po pierwsze – są wytrwali. Wszyscy ci, którzy zostali uznani za genialne umysły, od wczesnego dzieciństwa intensywnie i systematycznie ćwiczyli swoje umiejętności. Mozart, Wiener, John Stuart, Leonardo da Vinci i Michał Anioł na swój sukces pracowali od (bardzo) wczesnych lat życia. Choć i łut szczęścia miał tutaj swój udział – wszyscy wymienieni zdobyli solidną wiedzę i trafili na odpowiedni czas, w którym ujawniły się ich umiejętności. Można powiedzieć, że mieli po prostu szczęście. Przecież ludzi wykształconych, zdolnych, cierpliwych i wytrwałych jest wielu, a tylko promil spośród nich doczekał się miana geniusza.

Analizując artykuły badaczy jedno można stwierdzić na pewno – rodziną siostrą geniuszu jest… schizofrenia. Co łączy artystę i schizofrenika? Niezwykłe postrzeganie rzeczywistości, nieszablonowy sposób myślenia, nierozważne zachowanie. Psycholog Daniel Nettle po wielu latach badań doszedł do wniosku, że geniusze odziedziczyli niektóre geny powodujące powstawanie chorób psychicznych. I to w pełni tłumaczyłoby zagadkę geniuszu balansującego na krawędzi szaleństwa.

Jaki jest więc scenariusz na geniusza? Połączenie dobrych warunków startu, wszechstronne wykształcenie, silna wola i wolność umysłu rozumiana jako „szalone geny”. To dość słona, ale i konieczna cena, by stać się prawdziwym geniuszem.